در روزهای اخیر تعدادی از مسئولان ولایت غزنی افغانستان نگرانی جدی خود را نسبت به افزایش حضور طالبان عرب و پاکستانی در روستاهای این ولایت اعلام کرده و مدعی شده اند که طالبان از این مناطق برای سازماندهی عملیات های تخریبی علیه نیروهای افغان و ناتو استفاده می کند.

حمیدالله دانش؛ عضو شورای ولایتی غزنی در مصاحبه ای با خبرگزاری آوا با ابرازنگرانی شدید نسبت به این موضوع، تاکید کرده است:«در ولسوالی های(شهرستان های) ناامن غزنی، عرب ها و افراد وابسته به القاعده عملا حضور دارند و از این مناطق به عنوان بستری مناسب برای سازماندهی عملیات های تخریبی علیه نیروهای افغان و ناتو استفاده می‌کنند.»

محمدعلی احمدی؛ معاون والی غزنی نیز حضور طالبان خارجی به‌خصوص اعراب در ولسوالی های ناامن غزنی را تایید کرده و گفته است: «رهبری جنگ علیه نیروهای افغان و ناتو در ولایت غزنی به طالبان عرب واگذار شده است… ما اطلاعات موثق داریم که رهبری جنگ در غزنی به دست عرب هاست و این جنگجویان عرب عمدتا از عربستان، سومالی و حتی مصر هستند.»

مهاجرت نیروهای تکفیری عضو گروه های گوناگون از این کشور به آن کشور، در سال های اخیر امری کم سابقه نبوده و در همین چند ماه گذشته نیز در نقل و انتقال های تکفیری ها با محوریت گروه داعش از عراق به سوریه و بالعکس مشاهده شده است.

اما حال باید این سوال را مطرح کرد که هدف اصلی این اقدام، یعنی سازماندهی نیروهای طالبان با سازو کارهایی این چنینی در افغانستان چیست؟

بررسی وضعیت امروز جریان تکفیری در منطقه از یکسو و نگاهی به وضعیت داخلی افغانستان می تواند پاسخ این سوال را روشن کند.

نیروهای تکفیری که در چند سال اخیر بخش زیادی از توان خود را خرج جنگ سوریه کرده اند و در صحنه نبرد با ملت و دولت سوریه ناکام مانده اند، اکنون سودای بر افروختن آتش جنگ در دیگر کشورهای منطقه از جمله عراق و افغانستان را در سر دارند تا بتوانند از این رهگذر، شکست های گذشته خود را جبران کنند.

افزایش و تاحدودی علنی شدن پشتیبانی های حکومت های عربستان و قطر از این گروه ها را نیز می توان باهمین نگاه تحلیل کرد.

در این شرایط تکفیری ها که در صحنه نبرد سوریه با دیگر گروه های مخالف حکومت بشار اسد نیز درگیر شده اند و پس از چند سال جنگ، شانس خود را برای پیروزی بسیار کمرنگ می بینند، دو هدف را برای ادامه آتش افروزی های خود برگزیده اند: ابتدا عراق و سپس افغانستان.

درباره عراق همان طورکه می دانیم تحرکات تروریستی با محوریت گروه داعش در استان الانبار آغاز شده و ادامه دارد.

حال برای رسیدن به تحلیلی درباره علت حضور طالبان در روستاهای غزنی باید اوضاع داخلی این ولایت و نحوه عمل طالبان را مورد توجه قرار دهیم.

همان طور که آقای دانش نیز تاکید کرده «در ولسوالی های ناامن غزنی مردم از نظر اعتقادی، حامی القاعده هستند» و بر این اساس باید گفت که این روستاها تحت سلطه فکری طالبان قرار دارد و ازهمین رو این منطقه برای استقرار و تقویت گروه های تکفیری برگزیده شده است.

بررسی رفتارهای مشابه گروه های تکفیری در سوریه، عراق، پاکستان و افغانستان نیز نشان می دهد که این گروه ها همواره سعی بر آن داشته اند که در مراحل آغازین نبرد، پایگاه های خود را درمناطق روستایی مستقر کنند که عموما مردم به دلیل کم سوادی به راحتی تحت سلطه ایدئولوژیک آن ها درمی آیند.

بر این اساس به نظر می آید این اقدام طالبان نیز زنگ خطری باشد که از برنامه های این گروه برای ایجاد دوباره نا امنی در افغانستان و احتمالا به قدرت رسیدن تکفیری ها در این کشور حکایت می کند.
این انگاره زمانی قویتر می شود که می دانیم قرار است ۱۶ حمل(فروردین) ۱۳۹۳ مصادف با ۵ فوریه ۲۰۱۴ انتخابات ریاست جمهوری افغانستان برای تعیین جانشین حامد کرزای برگزار شود و تا کنون نگرانی هایی نیز مبنی بر برگزاری این انتخابات درموعد مقرر مطرح شده است.

برگزاری یک انتخابات در بستری آرام و دموکراتیک و انتخاب رئیس جمهوری با اکثریت آرا، برای طالبان یک اتفاق ناگوار به حساب می آید.

این را می توان در این بخش از اعلامیه ای که ملا محمد عمر رهبر طالبان افغانستان به مناسبت پایان ماه مبارک رمضان منتشر کرده بود، به خوبی مشاهده کرد: «مردم خداپرست ما به خود زحمت دیدن این نمایشنامه که انتخابات سال ۲۰۱۴ نامیده می شود، نخواهند داد و در آن شرکت نخواهند کرد. شرکت در چنین انتخاباتی به جز “ضیاع وقت”، چیزی نیست.»

بر این اساس به نظر می رسد تکفیری ها دوباره با استفاده از فرمول های مخصوص خودشان در صدد توطئه ای جدید هستند که هدف اصلی آن ایجاد نا امنی و اختلال در روند انتخابات سال آتی افغانستان و قدرت گرفتن در این کشور زخم خورده از جنایت های دردناک آن هاست.

این مطلب در سایت رصد